Weer thuis

Dit wordt het laatste verslag van onze tweede tocht langs de Hanzesteden.
Het eerste deel ging, twee jaar geleden, o.a. van Hameln naar Berlijn, het stuk dat we nu in tegengestelde richting per trein deden.
We 'moeten' nu nog het stukje Zwolle - Stavoren doen om het rondje vol te maken. Roermond tot Zwolle deden we eind april.

De afgelopen dagen zijn we van Olpe naar Roermond gereden.
Slecht geslapen in Olpe. Het leek wel of alle inwoners die nacht onder ons raam door liepen en daarbij heel hard schreeuwden. Niet normaal!
Het is een heel zware tocht van Olpe naar Forsbach, waar we die dag uiteindelijk belandden.
We moeten meteen klimmen, vrij stijl, maar op een goede weg. Daarna gaan we geleidelijk omhoog, het is pittig, maar goed te doen. De weg naar boven is heel mooi, we genieten van het uitzicht.
Het hoogste punt is 500 m.
Het is vrij koud die dag, de zon wil er maar niet doorkomen.
Een groot deel van de dag is het klimmen en dalen, door en langs piepkleine dorpjes, waar de geur van mest penetrant is.
We gaan nog een flink stuk langs een grindpad en eten, onderweg langs de rand van het bos, ons broodje op. Er komt een mevrouw met hond langs, die zich beklaagde over het feit dat er grote stukken bos weggehaald worden, omdat er windmolens geplaatst zullen worden.
Iets later zien we in het volgende dorpje allerlei protestpamfletten over dit onderwerp.
We dalen en stijgen verder, soms is het echt ploeteren. We moeten nog 2 flinke klimmen maken die dag en het zonnetje begint door te komen, wat het meteen een stuk warmer maakt.
We komen bij een autoweg en daar moeten we omhoog, wel twee km lang. Geen fietspad of andere ontsnappingsmogelijkheid mogelijk. Fietsen met onze bepakking is onmogelijk. Zelfs het lopen is moeilijk. Om aanraking met de trappers te vermijden, neem je automatisch een wat verwrongen houding aan, terwijl je ook veel kracht moet zetten om het boeltje de berg op te krijgen.
Duitse automobilisten zijn heel voorkomend, maar het is een weg met veel bochten en de vrachtwagens denderen ook voorbij. We gaan steeds de berm in. Het is het vervelendste stukje van de tocht en ook erg gevaarlijk. Er lijkt geen eind aan te komen.
Als we er dan eindelijk zijn, komt de volgende drukke autoweg, maar dat heeft gelukkig wel een fietspad. Ook daar is fietsen nog niet mogelijk tot dat we het hoogste punt bereiken en dan zoeven we een eind naar beneden.
We komen aan in Hoffnungsthal. We hadden veel hoffnung daar een hotel te vinden, want we hebben het helemaal gehad en willen zitten met een biertje op een mooi plekje. Helaas niets te vinden. De GPS geeft wel een auberge aan, maar dat is intussen een bejaardenhuis geworden.
Er is wel een hotel in een dorpje een klein eindje verder, in Forsbach, dat ook wel plek heeft voor ons. Dus we gaan vrolijk verder en dat wordt weer klimmen, zo steil!, niet te besnuffelen. Het omhoogduwen van de fiets doet gewoon pijn. We troosten ons met de gedachte dat we deze klim morgen niet meer hoeven doen.
Dan zijn we er! De Forsbacher Muehle een echt Waldhotel, met biergarten. Precies wat we zochten ruim een week geleden in Fuerstenwald en nu alsnog krijgen als cadeautje voor al ons gezwoeg.
Er is een vijver waarin een ganzenpaar met jonkies rondzwemt. Een heerlijk plekje.
We halen er onze nachtrust in.

De volgende ochtend gaan we goed uitgerust weer op weg naar Keulen, we willen daar overnachten. Het is niet ver nog geen 30 km. Het eerste stuk gaat over de Wahner heide, een mooi gebied. Dan moeten we met een pontje over de Rijn. Het ding vaart pas om 11 uur. Als we om 10.10 aankomen is er nog geen pontje te bekennen, dus gaan we lekker koffie drinken op een leuk terras.
Terug bij de pontovergang, een half uur later is er nog niets te bekennen dat enigszins aan een pontje doet denken. Om puenktlich 11.00 uur verschijnt er vanachter een grote boot aan de overkant van de Rijn een vaartuigje, gelukkig niet voor niets gewacht. Daarna rijden we snel langs de Rijn naar Keulen. Vinden er een hotel en gaan de prachtige Dom bekijken, op terrasjes zitten, rondkuieren en heerlijk eten.
Het bezoek aan Keulen betekent wel dat we zaterdag, als we in Roermond willen aankomen, een stukje met de trein moeten. Anders wordt het een tochtje van 130 km. In de route beschrijving staat dat het stuk van Keulen naar Dueren een minder interessante route is. We willen dus tot Dueren met de trein.
Zaterdagochtend dus opnieuw naar de Bahnhof, een kaartje naar Dueren is een soort zonekaartje, zoals bij ons in bus of trein. We kunnen er ook verder mee en dat doen we ook. We gaan tot Juelich, nog 19 km verder. We hebben allebei flinke spierpijn( wel op verschillende plaatsen). Waarschijnlijk van het heftige geduw met die volgepakte fietsen, twee dagen ervoor.
19 km minder rijden komt dus goed uit.
Juelich heeft een mooie citadel, die bekijken we ook nog even
Het stuk , dat we die dag rijden, is uiteindelijk toch nog bijna 70 km en de fietspaden zijn lang niet overal goed, het is wel een heel mooie tocht langs de Ruhr.
We komen onderweg veel volbepakte fietsers in tegengestelde richting tegen. De 'Reitsma Route' naar Rome komt hier ook langs.
s'Morgens was het fris, maar het weer wordt steeds aangenamer in de loop van de dag.
Als we in Roermond aankomen is het warm. De terrassen zitten vol en wij gaan erbij zitten met een-klein-biertje.
Dan overvalt ons beiden een moe en loom gevoel.
Het liefst willen we even in gras gaan liggen voor een tukje.
We moeten echter met de trein terug naar huis.
In Utrecht eten we nog een hapje samen en dan gaan we ieder naar ons eigen huis.

Het was weer een mooie tocht, we hebben zoveel fantastische indrukken opgedaan. Om al die herinneringen een beetje te ordenen, houden we beiden altijd een dagboekje bij, anders wordt het een brei in het hoofd.
We willen iedereen bedanken voor de aardige en leuke reacties, een fijne manier om in contact te blijven met het thuisfront.
Misschien tot volgend jaar!