Epiloog

Het zit erop:de reis naar Rome op de fiets. We hebben genoten.Waarom? Dat is moeilijk onder woorden te brengen. Je beweegt je samen voort op de fiets, verstoken van ieder nieuws. Je leeft een tijdlang in een klein wereldje en gaat door een aantal landen, streken naar een doel. Je ziet alles langzaam veranderen. Het landschap, de mensen, de gewoontes en de taal. Dat laatste was voor ons nogal belangrijk omdat we geen Italiaans spreken en het nauwelijks verstaan.
Iedere dag stap je weer op en weet je niet wat je te wachten staat. Je doet enorm veel indrukken op, ontmoet vluchtig mensen, neemt zijdelings deel aan het leven van alledag. De veranderingen neem je waar, maar het tempo is langzaam. Was het altijs leuk? Nee! Het rijden langs drukke Italiaanse wegen, voor de uitvalswegen bij grote(re) steden, was niet fijn. De Italianen zijn niet zo gewend aan fietsen. Er waren wel vaak fietspaden in die gebieden langs de drukke wegen. Maar men vindt het blijkbaar fijn de auto erop te parkeren of de afvalcontainer erop te plaatssen. We hebben opgemerkt dat de meeste Italiaanse Audi rijder net zulke hufters zijn als hun Hollandse merkgenoten. Het wegdek was vaak ook heel slecht en dan die putdeksels. Maar gelukkig heel van die wegen hadden we niet. We hebben veel op hele kleine weggetjes, soms karrensporen of onverharde fietspaden gereden. Ook wel wegen waar soms een auto voorbijkwam, maar dat is op zich niet hinderlijk. HEt was grotendeels erg leuk. Je ontmoet allerlei mensen, maakt bizarre of lachwekkende situaties mee, die voor buitenstaanders lang niet zo leuk zijn als voor ons. Italië vonden we in alle opzichten een heerlijk land. In een woord: gezellig.
Mensen kletsen wat af, met de handen en voeten, zelfs als ze telefoneren en dat doen ze overal. Je ziet vaak kleine groepjes oudere mannen, die overal commentaar op hebben. Meestal 3 stuks. Ze praten veel en hard. Een heeft het hoogste woord, meestal de kleinste. Gingen we ergens koffie drinken werden onze fietsen vaak bewonderd door zulke mannen. Wij keken dan als trotse moeders toe. We hebben veel hartelijkheid en vriendelijkheid ontvangen tijdens de reis. Veel muggenbeten opgedaan, vooral in de buurt van de Po, zijn we helemaal lek gestoken.
Op een paar wolkbreuken (met onweer) heeft het weer meegezeten. De temperatuur was mild, niet zo heet en de wind hadden we regelmatig in de rug. Alleen van St Moritz naar beneden richting Italië was het echt koud, net boven 0 graden. De Bodensee zagen we met grauw, regenachtig weer. Het grijs van het water en de lucht erboven gingen in elkaar over.
De streek in Zwitserland was mooi maar een beetje saai. De treinreis met de Rhatische Bahn naar St Moritz was een hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk. Italië vonden we mooi. In het Noorden de meren, de uitlopers van de Alpen, een stukje Po-vlakte, boven verwachting, schitterend. We namen wel een heuvelachtig deel, leuke steden en stadjes.
Toen de Appennijnen, het zijn kanjers en het was zwaar om er tegenop te rijden. Het was te doen, mooie ruige streek. Dan Toscane, werkelijk schitterend. Het middagje Florence hadden we eigenlijk niet moeten doen. Te toeristisch, te hectisch. Het paste niet in ons systeem op dat moment. Pas toen we er de volgende dag via het Belvedere uitreden en de stad nog eens vanaf de heuvel overzagen, konden we er van genieten. Hetzelfde was met Siena. Het regende en de terrassen zaten propvol met toeristen, wegwezen dus. Het landschap, ten zuiden van Siena, is werkelijk uniek. Qua kleur en leegte, zeldzaam mooi De Crete.
We waren goed opgeschoten, we hadden dus veel tijd voor Toscane, Umbrie en Lazio. We kwamen in deze prachtige streken veel leuke kleine stadjes en dorpen tegen. Veel klimwerk ook hier, niet zo hoog als de jongens in de Appennijnen, maar wel steeds weer zo'n hoge heuvel opbuffelen. Het daarna afdalen is wel heel lekker, de bovenarmen wapperden in de wind, de zon scheen erop, een heerlijke sensatie. Daarna weer Buffolo Hill. Zwaar soms, soms zo stijl dat we stukjes gingen lopen en ook dat was soms niet te doen. Zo zijn we aangeland in Rome, in Vaticaanstad. Op het Sint Pieterplein, daar eindigde de reis. We stonden er gewoon met onze fietsen, dat was het dan.
Voor ons als heidenen heeft het doel Rome toch niet zozeer een religieuze betekenis. Al is het heel indrukwekkend allemaal.
We is ons veel gevraagd of we zadelpijn hadden. Nou nee,dat stadium waren we al snel voorbij. We hebben bijna geen sores gehad onderweg. Lekke band in Mantova, val in de tramrails in Rorschach, dat was het eigenlijk. We hebben met gemak en veel plezier ons doel bereikt. Dat lijkt misschien vanzelfsprekend maar dat is het niet en misschien is dat het waarom we er zo van genieten.
Het was voor ons ook leuk te merken dat zoveel mensen ons volgden en de reacties die we kregen waren ook heel erg leuk.
We gaan nu nagenieten van deze reis en orienteren waar we de volgende naar toe gaat.